Die intensiteit maakt het leven niet eenvoudiger, maar wel “rijker”. De relatie met mijn mama is hiervan een goede illustratie. Mijn mama heeft al meer dan 10 jaar de ziekte van Alzheimer. We hebben een sterke band waardoor het bij momenten ongelooflijk zwaar is geweest, maar zij is zelfs nu nog meestal blij en onze non-verbale communicatie en haar lach kunnen me nog altijd intens gelukkig maken. Ook met haar blijf ik wandelen (het laatste jaar met de rolstoel) omdat zij nog zo kan genieten van bloemen, vogels, spelende kindjes, vriendelijke passanten,…
In mijn beleving zijn er raakvlakken tussen wandelen in de natuur en haar dementieproces. Beide brengen me terug tot de essentie, tot wat er echt toe doet. Beide brengen me dichter bij mijn gevoel.